|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Crear
personaxes é un exercicio con moitos matices. Podemos concentrarnos
no rostro, e a través dunha serie de "trucos", utilizar
un sistema que nos permita chegar a dar vida a miles de personaxes.
Pero tamén hai
que pensar na parte psicolóxica dos mesmos, que normalmente está
unida, e moito, aos rasgos externos que logremos acadar.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Antes de
nada, hai que ter en conta que os rostros humanos teñen unha
forma exterior determinada. Esta pode ser un cadrado (aproximado, claro),
un rectángulo, un círculo, unha pera, unha pataca, un
triángulo, ... Observa como estas formas se poden transformar
en persoais reais (ou case)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Xa temos a forma externa.
Divertido, non si? É moi importante saber observar ás persoas
na rúa, nas cafeterías, nos trens, en calquera sitio. E
pensar "Que forma externa ten este home?" "E esa nena?"
Todos encaixamos máis ou menos nunha desas formas.
O seguinte paso é
o interior do rostro. Mira o debuxo de abaixo e a explicación,
e despois practícao ti mesmo/a:
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
DEBUXAMOS
UNHA LIÑA VERTICAL QUE DIVIDA A CARA EN DÚAS METADES,
E TRES LIÑAS HORIZONTAIS:
1.
OLLOS E CELLAS
2. PUNTA DO NARIZ
3. BOCA
|
|
VÍDEO
EXPLICATIVO
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
FAI
CLICK NA IMAXE PARA VER PASO A PASO A CONSTRUCIÓN DUN PERSONAXE
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
EXPERIMENTO:
proba a debuxar o mesmo personaxe seguindo a orientación dunhas liñas.
Despois fai o mesmo personaxe outra vez, pero esta vez cambiando as mesmas
liñas a alturas diferentes. Aínda que a forma externa sexa
a mesma, e os elementos da cara sexan iguais, o personaxe será totalmente
diferente. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
XOGO:
O DICTADO ILUSTRADO |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Descarga
a versión en PDF desta plantilla de LUCY e TOM. A continuación,
alguén ten que ler o texto a modo de dictado. O que tes que facer
é debuxar os rasgos de ambos personaxes mentres se vai dictando o
texto. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
Lucy non é unha
muller como as que coñecemos. É, sen dúbida, unha
muller especial. Entre outras cousas, porque viviu hai algo mais de
tres millóns de anos. É unha muller primitiva.
Por ese motivo, o seu
cerebro é pequeno. Ten unhas cellas aló arriba, grandes,
poderosas, sobresaíntes. En realidade parece que só ten
unha, en lugar de dúas.
O seus ollos son tamén
grandes, abertos, moi expresivos. É unha muller moi curiosa,
e gústalle aprender de todo. Ademais, hai moitos perigos na súa
vida, e debe estar atenta a todo, miralo todo con atención.
O seu nariz, como todos
os da súa época, é ancho e robusto, sobre unha
boca aberta, chea de dentes enormes. Amosa unha expresión de
alegría, porque seguramente acaba de atopar ao macho que lle
gusta.
Unhas orellas grandes
e peludas sitúanse a ambos lados dunha cara tamén cuberta
de pelo. O pelo cobre todo o seu rostro, dende arriba ata o queixelo.
|
|
Tom é un home de
ciencia. Pasa os días metido no seu laboratorio, aínda que
ás veces ten que saír, para facer expedicións paleontolóxicas.
O seu traballo consiste en estudiar os restos fósiles dos humanos
primitivos. E hoxe está traballando cos restos de Lucy.
Ten un cranio grande, porque
é un homo sapiens. As súas cellas, delgadas e curtas, amosan
sorpresa. Baixo elas, uns ollos grandes, abertos e moi expresivos, demostran
que está disfrutando co seu traballo. Ten a vista cansa de tanta
lectura e tanto ordenador, e por iso leva gafas. Son redondas e pequenas,
moi discretas.
As gafas descansan sobre
un nariz longo, fino e afiado. Se baixamos máis, observaremos unha
boca bastante pequena, pechada, pero cun lixeiro sorriso. Arredor dela,
un bigote discreto, e unha perilla moi coidadiña.
Tom é un pouco despistado,
e moitas veces sae da casa sen peitearse. Hoxe o seu pelo curto e liso
está moi alborotado. É un científico distraído,
máis preocupado nos seus descubrimentos que no seu aspecto.
Tom está pensativo.
A súa cabeza non para de pensar en como sería a vida de
Lucy. Encataríalle tela coñecido.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
O PERSONAXE PSICOLÓXICO
Crear o rostro dun
personaxe non abonda. Hai que pensar no que está detrás,
ou dentro: a personalidade.
Para iso, existe un
método que xa o filósofo grego Aristóteles puxera
de moda: a creación de parellas de personaxes. Seres que se complementan,
porque son diferentes, porque se aportan cousas, porque teñen
diferentes características, ...
Moitos personaxes populares
de BD son así: Astérix e obélix, Mortadelo e Filemón,
Tintín e Milú, ...
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
PRACTICA
|
|
- Únete a un amigo
ou amiga, e facede parella de debuxante e guionista. Entre os dous deseñade
física e psicoloxicamente a unha parella de personaxes complementarios.
Escribide primeiro as súas características, e despois
debuxádeos. poñédelles nome, creádelles
unha profesión, un lugar de traballo, ...unha vida.
- Aproveita unha visita
que fagas a unha cafetería, ou a un museo, ou unha viaxe en tren
ou avión, ou en autobús, ou mentres estás na praia,
ou nun parque, ou nunha praza, ... Observa o que ves. Deixa que a xente
pase, que che dean información de rostros, de aparentes personalidades.
E cando o teñas claro, lánzate a CAZAR personaxes diferentes.
Debúxaos, esaxéraos, desfruta creando novos seres a partires
de xente real.
|
|
|