Unha cousa é ler banda deseñada e outra ben distinta é coñecer como se fixo, cantas decisións se tiveron que tomar, cantas noites sen durmir, e cantas volta tivo que dar a cabeza para chegar a "parir" a criatura.

Esa outra parte, a do proceso de creación, pode ser a máis interesante.

Como interesante é coñecer aos nosos autores, e saber que pasos seguen para comezar un guión, para deseñar as súas páxinas, para decidir o tipo de viñetas, e moitísimas cousas máis.

Aquí podes pasear polos estudos de varios autores, e descubrir de primeira man á persoa que está detrás da obra.

Ponte cómodo/a e desfruta nos nosos autores:

BDENTREVISTA

PROBA TI A FACER UNHA ENTREVISTA A UN AUTOR OU AUTORA. APROVEITA UNHA VISITA QUE FAGAN AO TEU CENTRO, ALGÚN OBRADOIRO, OU ACUDE A ELES A TRAVÉS DA WEB DE AGPI

Cando descubriches que querías ser debuxante?
É preciso estudar Belas Artes ou un ciclo de Ilustración para adicarse a esta profesión?
Que papel tivo para ti a escola ou os mestres na túa vocación artística?
Cando comezas a crear unha obra, de onde nacen normalmente os teus guións?
Como planificas unha obra en banda deseñada? Podes contar un pouco o teu particular proceso creativo?
Cal é a túa técnica preferida para realizar unha obra? (Infografía, lapis, pastel, acuarela, …?)
É certo que as elipses narrativas son moi importantes na banda deseñada?
Algunha vez recorres a persoas reais para crear personaxes?
Gústache experimentar cando fas banda deseñada?
Que lle dirías á rapazada que desexa dedicarse á creación gráfica, a ilustración, ou á banda deseñada?
Moitísimas grazas.

 

 

MANEL CRÁNEO

 

Manel Cráneo (A Coruña, 1973). Artista multidisciplinar de ampla bagaxe, comezou o seu periplo profesional a principios dos 90. Como autor de banda deseñada, centos de páxinas súas apareceron en publicacións como BD Banda, Barsowia, Dos Veces Breve, GPS, Ovo, Costra de Postre, Os Rústicos da Gadaña, Bravú, Subterfuge Comics, Interea Visual ou Boletín Galego de Literatura. Publicou a serie “Planeta Mincha – Estudos Xeográficos” nas revistas Caña e Viralatas e, anteriormente, “A Fraga Milmañas” en Golfiño. Tamén os álbums Dámsmitt (Dibbuks, 2006), Os lobos de Moeche (Demo Editorial, 2009), Cousas de Mortos (Demo Editorial, 2012), A torre dos Mouros (Demo Editorial, 2012) e colaborou en volumes colectivos como a bd promocional Fito y Fitipaldis (Dro Eastwest), Artículo 20 (Astiberri) ou H2OIL (Colectivo Chapapote). A súa bd cómic Ladróns de cadáveres foi adaptada a curtametraxe. Recentemente produciu un capítulo piloto para serie de animación baseado no seu universo persoal Planeta Mincha. Como ilustrador traballou para diferentes editoriais como Richmond Publishing, Usborne, Santillana, Galaxia, Xerais ou Everest, entre outras. A súa obra foi exposta en numerosas mostras por España, Portugal, Francia e Cuba. Entre os seus premios destaca o Nacional de Cómic sobre Vida y Obra de Federico García Lorca (Granada, 1998). Foi presidente da AGPI (Asociación Galega de Profesionais da Ilustración) e vicepresidente de FADIP (Federación de Asociaciones de Ilustradores Profesionales), comisario de diversas mostras e exposicións e director e propietario de Demo Editorial e da empresa de xestión cultural CR4neo. Deu máis de 350 charlas e conferencias sobre diversos temas nos últimos 20 anos. Na súa faceta musical formou parte de bandas de punk-rock como Vampiraos, 13:31 ou Error! e actualmente dedícase á experimentación musical compoñendo música mincha. A súa vinculación co mundo audiovisual e o sector publicitario levounoo a colaborar en infinidade de proxectos e longametraxes realizando diferentes funcións, desde story-boarder ata guionista ou director de arte.

http://manelcraneo.blogspot.com --- http://craneomortem.blogspot.com --- http://planetamincha.blogspot.com

Cando descubriches que querías ser debuxante?

Supoño que moi pronto, de neno, pero o veía como algo inalcanzable, e agora que o conseguín non estou seguro de si debería terme empeñado
en camiñar por outros carreiros. O que realmente me interesa do cómic é que é un medio barato para contar unha película, porque o que realmente me interesa desde sempre e en calquera formato é contar historias.

É preciso estudar Belas Artes ou un ciclo de Ilustración para adicarse a esta profesión?

En absoluto, algúns dos mellores ilustradores, debuxantes ou autores de cómic son autodidáctas e veñen doutras disciplinas.
Pero si que axuda moito a ter uns coñecementos básicos e achegarse ao medio artístico, aínda que logo saes a rúa e a profesión non ten nada que ver có que aprendes nas escolas ou facultades de Belas Artes. O que si senta moi ben é o ambiente das cafetarías destes sitios porque aí é onde coñeces a xente da túa xeración e con motivacións similares, a ese nivel é recomendable totalmente.

Que papel tivo para ti a escola ou os mestres na túa vocación artística? (Sé sinceiro, he, he)

Tiven mestres que nunha clase me dixeron todo e outros que en varios cursos non me contaron nada. Hai un problema nas ensinanzas artísticas públicas, polo xeral o profesorado é xente que saca unha oposición pero non sempre exercen a profesión artística có que existe certa distancia entre as escolas e a vida real que dificulta moito que os alumnos teñan un concepto claro do que logo se atoparán no día a día.
A nivel técnico está ben pasar por unha escola pero a outros niveis o oficio apréndese realmente na rúa e por suposto que levando algún que outro pao pois o mercado da ilustración é leonino, e cando falo de ilustración non falo do mercado editorial que é tan só unha parte dun todo máis grande.

Cando comezas a crear unha obra, de onde nacen normalmente os teus guións?

As veces nunha frase, nunha imaxe que vexo nalgures e iso evócame algo que vai medrando e medrando. Moitas veces é tan só un concepto ou incluso un simple boceto feito espontáneamente nun caderno e que nada máis nacer me conta algo.
Creo que está todo xa feito e eu só transcribo mediante algún proceso de abdución, por exemplo, hai un ano estaba deseñando personaxes nos meus cadernos de Planeta Mincha, un universo particular no que levo uns anos traballando, pois ben saiu un personaxe que nada máis velo pensei: este é un mestre guerreiro.
Entón ocurriuseme que para diferencialo e facelo especial podería ser un mestre cuxa arma non fose unha lanza ou un arma calquera , non, sería a filosofía, o saber, o coñecemento.
Logo de aí pasei a ter claro que o tipo era un mestre dun calibre tal que non daba atopado a un discípulo que o superease , e que ese era o seu obxectivo. A partir de aí a cousa vai medrando e medrando e vai xurdindo un argumento, unha trama onde recluta a varios discípulos e os vai poñendo a proba…non teño claro como se producce realmente o proceso, é algo innato, natural, unha cousa leva a outra de xeito case máxico.

Como planificas unha obra en banda deseñada? Podes contar un pouco o teu particular proceso creativo (bocexos, guión, storyboard, organización das páxinas,…)?

A verdade é que non sigo un sistema dogmático. Cada historia que fago sigue un proceso diferente, é como si fosen as historias as que me van facendo a mín. Algunhas nacen directamente desde o storyboard, outras son textos literarios que logo vou secuenciando en transcribindo a imaxes. As veces un pouco das dúas cousas.
Por exemplo, estou escribindo un guión pero de súpeto venme ao cerebro unha secuencia que a vexo antes en imaxes, entón esa secuencia que me ven con clarividencia a debuxo en story e logo escribo o guión sobre iso.
Pero sexa o que sexa o que non deixo de facer nunca é o storyboard, para mín e a base da historieta, o lugar onde podo poñer en práctica os elementos narrativos e visuais e tantear o ritmo narrativo, posta en escena e todos os elementos.
E xa debuxando o arte final, cando as obras son de moitas páxinas sáltome a orde cronolóxica e vou debuxando segundo me pete. Son procesos de meses onde un colle man e ao final se debuxas todo por orde cronolóxica podes ver cambios de estilo ou nivel de acabado sustanciais e debuxando en desorde parace que todo combina mellor.
En "Destino Hërgüss" hai páxinas que teñen entre elas unha diferenza de tres anos desde a primeira a última.
Logo na fase de realización final son dos que cambia cousas constantemente, sobre todo nos diálogos, cústame moito facelos e doulles moitas voltas.

Cal é a túa técnica preferida para realizar unha obra? (Infografía, lapis, pastel, acuarela, …?)

Debuxo con papis e papel, tinta, esa parte nunca a sustitúop por infografía pero no proceso de cor si que levo tempo estancado na técnica dixital. Aínda así o traballo con photoshop é rápido e cómodo pero non podo considerar que sexa o que máis me apasiona, gustaría de faer algo coma hai anos, con técnicas tradicionais, sempre fun moi de gouche e acuarelas e de seguro que antes pou despois farei algo analóxico a nivel de cor.

É certo que as elipses narrativas son moi importantes na banda deseñada?

Tanto como que o son todo, é a base do invento ao meu parecer e ademáis é o vínculo directo que une cinema e cómic. A elipse e o seu bo uso é o que diferenza a un bo contador de historias.
Eu son dos que valora moito máis a historia e como está contada que o debuxo.
Podo aturar a un debuxante mediocre que conta e narra ben, pero a un virtuoso do pincel que non conta nada

Algunha vez recorres a persoas reais para crear personaxes?

Abofé que sí, pero non caricaturizo rostros nin corpos, o que fago máis que retratar personas é retratar personalidades xa que estou máis motivado e interesado polas conductas humanas e a socioloxías que polos seus rostros. Así que logo si que busco rasgos identificativos para esas personalidades pero que non se corresponden nunca có rostro das personas que retratei.
As vees incluso mesturo rasgos psicolóxicos de varias personas nun mesmo personaxe e iso da resultados incríbles e orixinais.

Gústache experimentar cando fas banda deseñada?
Si, iso é algo que podo permitirme sobre todo cando desarrollo historias curtas, moitas veces esas historias curtas me dan a cchave para aplicar unha determinada técnica a unha historia longa. Pero estes experimentos soen ir sobre todo enfocados a tratamento de guión, estilo de debuxo, deseños de personaxes e tocar diferentes temáticas xa que a nivel de composición, polo xeral son bastante clásico nos formatos de prancha.

Que lle dirías á rapazada que desexa dedicarse á creación gráfica, a ilustración, ou á banda deseñada?

Hai uns anos que se animasen, agora que procuren outro oficio e teñan isto como segunda profesión. Creo que vivimos un momento de auxe e groria con moi bos autores e escasean as novas xeraciçóns de lectores. Estou agora mesmo máis pola labor de animar a lñer que a de animar a ser autor a ninguén, aínda que cando me veñen autores novos son dos que lles axuda na maior medida que podo e gusto de impulsar o seu traballo, de aí que teña a miña propia editorial de BD. Pero as cousas como son, o que se necesita agora son máis lectores, non máis autores.
Pero non é agradable ver a compañeiros de profesión de gran calidade profesional que non dan chegado a fin de mes.

Moitísimas grazas, mestre.

Mestre xa me gustaría ser, síntome máis alumno que outra cousa, hahaha!!

 

 

XOSÉ TOMÁS

 

(Betanzos, 1971) Ilustrador, humorista gráfico e PROFESOR DE INGLÉS de ensino secundario no CPI Manuel Suárez Marquier, de O Rosal. O groso da súa obra sitúase na ilustración infantil e xuvenil: O caderno azul (Xerais), El niño que tenía miedo de los robots / El robot que tenía miedo de los niños (Edebé) María é Maior (Baía), O pirata Metepata (Baía), Sabeliña e os ratos (Galaxia), Contos de reis e de nadal (Xerais), O afundimento do Tiránic (Baía), Misterio en Guernica (Baía), O soñador (Baía), Un fantasma en el colegio (Edebé), O monstro dos Ancares (Galaxia), Orballo da mañá (Baía),Un marciano neste mundo (Baía), O lume dos soños (Baía), Quero que veñan meus pais! (Embora), O tempo ao revés (Baía), Boasorte (Baía, A Coruña), Carolina e os caracois (Baía), Flis-fli-ris-flas (Galaxia), Cando eu saiba ler (Galaxia), O arco da vella (Xerais), El gran libro de relatos de Piratas y corsarios (Parramón), The Big Book of Pirates (Sterling Book, New York), Rodribico e a noite (Baía), Rodribico aprende a voar (Baía), Rodribico e o mar (Baía), Rodribico vai ao circo (Baía), Rodribico visita a cidade (Baía), Rodibico (Editorial Vida Económica, Portugal), Antón, si tal! (Baía), Chispo, o esquío que venceu ao frío (Galaxia), O souto escuro e perigoso (Xerais), Os amigos de Santi (Galaxia), Vou ter un irmán (Galaxia), Jo de major vull ser... (Bromera), O grilo Míllelo (Embora), Lluvia de ranas (Planeta), O peizoque Roque (Galaxia), Verdedades (Biblos), Cos ollos do avó (Embora), Universo Pitágoras (Biblos), Exeria, nos límites do mundo (AS-PG), A Burra Ramona (Baía), Palabras de mar (Embora), ¡No quiero ir! Manual del Bullying, Manual de Educación, Manual de Seguridad Vial (Nova Galicia Edicións, os tres en vías de publicación), entre outros, ademais de libros de texto para diferentes editoras (Anaya, Edebé-Rodeira, Xerais, Galinova, Baía, etc.), ou xogos didácticos (Peregrinus, de Galileo Nenos).
www.xosetomas.com

Cando descubriches que querías ser debuxante?

Eu era debuxante dende que nacín, porque para min era unha necesidade expresarme coas imaxes. E penso que todos os nenos son máis ou menos debuxantes, porque todos traemos esa capacidade incorporada de nacemento. Que se estimule depende dos coles, das familias, dos contextos, ... Despois, andando o tempo, decidín adicarme profesionalmente a isto, porque pensei que non podía crear e crear para que que todo quedase nun "armario". Era unha necesidade comunicativa moi, moi forte.

É preciso estudar Belas Artes ou un ciclo de Ilustración para adicarse a esta profesión?

Eu creo que hai que formarse, hai que ler, estudar, Pero non necesariamente esas titulacións. Podes chegar (e máis hoxe en día, coa de medios que temos) ao coñecemento sen pasar polos sistemas regrados. Miguelanxo Prado, por exemplo, un dos mellores debuxantes e guionistas que temos, non rematou a súa titulación universitaria. Algúns dos profesionais da ilustración de Galicia son médicos de formación, profesores de inglés (eu mesmo, ou Primitivo Marcos), ... Hai que coñecer, e eu penso que non abonda con ter a man solta para debuxar. É preciso coñecer o mundo, estar informado, ser curioso, saber de cine, de música, de literatura, porque de todo iso sacarás historias, técnicas, etc.

Que papel tivo para ti a escola ou os mestres na túa vocación artística? (Sé sinceiro, he, he)

Eu teño moi localizado a un mestre por riba de todos en canto á estimulación artística dos nenos. Chamábase Jorge Saavedra, era mestre en Betanzos, e significaba para nós unha arroutada de creatividade constante. Sempre era unha sorpresa, manexaba todo tipo de materiais e recursos na aula de debuxo e de Pretecnoloxía (daquelas chamábase así), ou na Historia, que tamén nos daba. Sobresaía sobre os demais, que en xeral non transmitían chispa creativa. El era especial, e tíñanos seducidos, embobados, e conseguía sacar a flote o mellor de nós, dábamos ocasións e valoraba o que faciamos, estivese mellor ou peor, porque era o resultado da nosa paixón creativa. Antes de que falecese, fun con el ás súas clases, a falarlles dos nenos, e a poñelo en valro diante deles, para que valorasen o que un bo mestre pode facer coas personiñas que están a formarse.

Cando comezas a crear unha obra, de onde nacen normalmente os teus guións?

Puf, de mil lugares e momentos. Ás veces unha simple imaxe suxire toda unha historia, ou o arranque dunha historia. Outras veces é unha conversa que escoitas nun restaurante. outras veces vén dunha experiencia (boa ou mala) que ti mesmo vives. Como me dixo Xaquín Marín cando empezaba, "o único consello que me atrevo a darche é que abras ben os ollos". Aí está a clave. E, por suposto, ler, ler moito.

Como planificas unha obra en banda deseñada? Podes contar un pouco o teu particular proceso creativo (bocexos, guión, storyboard, organización das páxinas,…)?

Normalmente adico moito tempo a escribir ideas nunha libreta. A anotar, a facer entrevistas, a copiar frases impactantes, citas, letras de cancións, que teñen que ver coa historia que vou desenvolver. Despois comezo a pensar en páxinas. Cantas necesito? Como vou meter aí a historia? Terei que facer moitas elipses, seguro, saltos no tempo, flashbacks, ... E cando teño isto máis ou menos claro, entón comezo a precisar aínda máis: páxina a páxina. E estruturo as viñetas, penso en páxinas. Pero mentres tanto tanto hai que ir desenvolvendo o guión, creando os diálogos, os fragmentos narrativos para os cartuchos (se os hai), os silencios (aos que lles dou moitísima importancia). Hai que crear os personaxes, e para iso hai que facer probas, deseñalos en atitudes diferentes, para velos na súa totalidade. O certo é que lle adico moitísimo máis tempo e enerxía a deseñalo todo e programar todo que a debuxar e realizalo.

Cal é a túa técnica preferida para realizar unha obra? (Infografía, lapis, pastel, acuarela, …?)

Teño feito un pouco de todo. Ultimamente utilizo moito as técnicas mixtas: sempre comezo a lapis, cos bosquexos. Matizo moito o debuxo co lapis, co maior detalle posible, e despois comezo coa infografía: texturas, cor, brillos, sombras, etc. Sempre procuro que o resultado final sexa o menos frío posible, que teña un toque "manual", "artesanal". De todas maneiras, a técnica cambia segundo o produto. Ás veces fago todo o contrario (liña simple, cores planas) para obras máis dinámicas, quizais con humor, nas que é preciso acadar frescura e chispa na lectura visual.

É certo que as elipses narrativas son moi importantes na banda deseñada?

Fundamentais. A elipse serve para axilizar a historia e poder contar moito nun espazo limitado. Pero tamén serve para ocultar información importante nun determinado momento. Ou para crear certo ton poético: unha vez tiven que ocultar un fusilamento (histórico, real) cunha elipse, para non amosar a crudeza e vestilo todo de poesía e estética.

Algunha vez recorres a persoas reais para crear personaxes?

Si, moitísimo. De onde mellor que da vida mesma para coller modelos e patróns de persoas? Eu, nas cafeterías, nos trens, e en calquera sitio público, estou sempre observando, e tratanto (sen querer, involuntariamente) de adiviñar como son as persoas. E miro os rasgos, os xestos, as súas atitudes, e vou quedándome con "tipos" de personaxes. É un exercicio interesantísimo, porque descobres moitos matices, e así ao final consegues crear personaxes ricos de rasgos, cun toque de realismo bastante crible.

Que lle dirías á rapazada que desexa dedicarse á creación gráfica, a ilustración, ou á banda deseñada?

Dende o punto de vista persoal, diríalles (e dígolles a moitos coñecidos) que nunca o deixen, porque nelo vai parte da túa felicidade e realización persoal. O que ocorre é que, coa actual situaciónd e crise, pode ser importante ter algún outro traballo que che dea estabilidade económica. Sei de casos de ilustradores de gran tealento que sofren porque as súas obras non lles dan abondo para soster ás súas familias, e iso é moi doloroso. A ilustración é unha profesión dura, esixente, e sacrificada, pero que pode combinarse con outro labor profesional. A tranquilidade económica dáche tamén certa paz para poder crear libremente, sen tantas presións.

Moitísimas grazas.

 

MIGUEL ROBLEDO

 

Comezou en 1988 publicando na revista "Citania", para se sumar pouco despois ao "Frente Comixario". Fixo traballos para a publicación deste activo grupo e mais para o fanzine "Lendia Prea". Ademais foi o autor dos sete números do fanzine "Gor e Nar". Contribuiu xa en 1991 ao I Certame Ourense de BD co gallo das III Xornadas de BD de Ourense. Colaborou tamén con publicacións como o xornal "La Región", coa serie "Familia Pertetua", "Bem" e "Gigamesh", ademais de desenvolver obras para publicidade e cinema documental. Un dos seus traballos máis destados foi a realización dos debuxos para o CD-ROM "Galingua". Asinou a serie "A escola de Vilaverzas" para as dúas etapas da revista "Golfiño". Fixo man a man con Kiko da Silva os cómics "Maiópolis" (ed.CC OO) e "Pol & Cía" (ed.Xunta). Tamén incursiona no campo de 3D co proxecto animado "As aventuras de Ventura". Fixo tándem con Javi Montes na serie Rocket B da revista Mister K, realizando o guión dun total de 54 páxinas de cómic.

Palmarés
Premio Ourense 1994 ao mellor autor afeccionado, da Casa da Xuventude de Ourense, por "O anel encantado". Premio Ourense á mellor iniciativa do ano 1995, da Casa da Xuventude de Ourense, pola serie "A familia perpetua" (en "La Región"), xunto con Héitor Real e Miguel Anxo Carvalho. En 1993 recibiu o 1º premio no IX Concurso Galego de BD por "Estades mortos". Gañador do 3º premio no XI Concurso Galego de Banda Deseñada Xuventude 95 por "Si, claro...".

Cando descubriches que querías ser debuxante?

É certo o que din de que en cada familia hai alguén que debuxa ben, na miña era a miña irmá, no meu caso o debuxo sempre foi un medio relacionado con contar historias que era o que máis me gustaba. Así que digamos que a vocación ven de lonxe.

É preciso estudar Belas Artes ou un ciclo de Ilustración para adicarse a esta profesión?

Unha das cousas que me encanta deste oficio é a sensación de que aínda non deixei de aprender, digamos que agora hai máis e mellores camiños para aprender o oficio así que supoño que depende de cada un, o importante é non parar.

Que papel tivo para ti a escola ou os mestres na túa vocación artística? (Sé sinceiro, he, he)

Moi importante, tiven a sorte de ter unha profesora de Francés e un de Galego que aceptaron e potenciaron a miña vocación. Aprendín a importancia que ten un bo mestre, estareilles eternamente agradecido.

Cando comezas a crear unha obra, de onde nacen normalmente os teus guións?

Parto dos protagonistas e do que será o tono da historia, a partir de aí tento aplicar sentidiño e chegar a ese punto no que a historia prácticamente sae por si soa.

Como planificas unha obra en banda deseñada? Podes contar un pouco o teu particular proceso creativo (bocexos, guión, storyboard, organización das páxinas,…)?

Unha vez que teño a idea paso a facer moitas versións do storyboard tentando dar co ritmo e a narración adecuados, é o que máis tempo e enerxía lle adico porque funciona como base de todo o que virá despois e definirá o valor da obra; debuxar é doado, se che sae mal un brazo podes repetilo ou mesmo deixalo.
Prefiro que me conten algo interesante con mala letra a algo malo con boa.

Cal é a túa técnica preferida para realizar unha obra? (Infografía, lapis, pastel, acuarela, …?)

Traballo case todo en dixital, por tempo e comodidade; o único que sigo necesitando facer en papel é o lápiz, logo escaneo e no ordenador podo facer prácticamente calquera técnica.

É certo que as elipses narrativas son moi importantes na banda deseñada?

Digamos que son os elementos que artellan a banda deseñada como unha linguaxe única, o que une unha serie de imaxes formando unha historia. É algo que precisa da complicidade do lector que a cambio recibe algo que me segue a parecer maxia pura.

Algunha vez recorres a persoas reais para crear personaxes?

Sempre acaba saíndo unha especie de versión da túa realidade, poder ser inquedanzas, anécdotas ou mesmo persoas reais.

Gústache experimentar cando fas banda deseñada?

Por suposto, e está relacionado co da apredizaxe que falabamos antes, é algo totalmente recomendable para evitar a repetición, mellorar e avanzar.

Que lle dirías á rapazada que desexa dedicarse á creación gráfica, a ilustración, ou á banda deseñada?

Moitas cousas, que aprendan de calquer autor que lles guste, que investiguen a historia do oficio, que atopen un bo mestre, que aprendan doutras artes, que lean, que o pasen ben debuxando e que teñan sorte.

Moitísimas grazas, mestre.

 

http://miguelrobledo.blogspot.com.es

https://miguelrobledo.carbonmade.com