Michel Verne

O expreso do futuro

Entrei nun amplo cuarto, iluminado por cegadores reflectores eléctricos, mentres o son dos nosos pasos era o único que quebraba a soidade e o silencio do lugar.
Onde me atopaba? Que estaba a facer eu alí? Preguntas sen resposta. Unha longa camiñada nocturna, portas de ferro que se abriron e se pecharon, escaleiras que se internaban (así pareceume) nas profundidades da terra... Non podía recordar nada máis, Carecía non obstante de tempo para pensar.
-Seguramente vostede estarase a preguntar quen son eu -dixo o meu guía-. O coronel Pierce, ás súas ordes. Onde está? Pois en Estados Unidos, en Boston... nunha estación.
-Unha estación?
-Así é; o punto de partida da Compañía de Tubos Pneumáticos de Boston a Liverpool.
E con xesto pedagóxico, o coronel sinalou dous grandes cilindros de ferro, de aproximadamente un metro e medio de diámetro, que xurdían do chan, a poucos pasos de distancia.

Michel Verne

Acaso eu non lera, pouco tempo atrás, nun xornal norteamericano un artigo que describía este extraordinario proxecto para unir Europa co Novo Mundo mediante dous colosais tubos submarinos? Un inventor declarara que o asunto xa estaba cumprido. E ese inventor -o coronel Pierce- estaba agora fronte a min.
Recompuxen mentalmente aquel artigo xornalístico. O xornalista informaba que eran necesarias máis de tres mil millas de tubos de ferro, que pesaban máis de trece millóns de toneladas, sen contar os buques requiridos para o transporte dos materiais: 200 barcos de dúas mil toneladas, que debían efectuar trinta e tres viaxes cada un. Esta "Armada da Ciencia" era descrita levando o ferro cara a dous navíos especiais, a bordo dos cales eran unidos os extremos dos tubos entre si, envolvidos por un triplo tecido de ferro e recubertos por unha preparación resinosa, co obxecto de resgardalos da acción da auga mariña.

O expreso do futuro

Pasado inmediatamente o tema da obra, o xornalista cargaba os tubos (convertidos nunha especie de canón de interminable lonxitude) cunha serie de vehículos, que debían ser impulsados cos seus viaxeiros dentro, por potentes correntes de aire, do mesmo xeito en que son trasladados os despachos postais en París.
Ao final do artigo establecíase un paralelismo co ferrocarril, e o autor enumeraba con exaltación as vantaxes do novo e ousado sistema. Segundo o seu parecer, ao pasar polos tubos debería anularse toda alteración nerviosa, debido a que a superficie interior do vehículo fora confeccionada en metal finamente pulido; a temperatura regulábase mediante correntes de aire, polo que a calor podería modificarse de acordo coas estacións; os prezos das pasaxes resultarían sorprendentemente baixos, debido ao pouco custo da construción e dos gastos de mantemento... Esquecía, ou deixábase á parte calquera consideración referente aos problemas da gravitación e da deterioración polo uso.

Michel Verne

Todo iso reapareceu na miña conciencia naquel momento.
Así que aquela "Utopía" volvérase realidade  e aqueles dous cilindros que tiña fronte a min partían dende este mismísimo lugar, pasaban logo baixo o Atlántico, e finalmente alcanzaban a costa de Inglaterra!
A pesar da evidencia, non conseguía crelo. Que os tubos estaban alí, era algo indubidable, pero crer que un home puidese viaxar por semellante ruta...  xamais!
-Obter unha corrente de aire tan prolongada sería imposible -expresei en voz alta aquela opinión.
-Ao contrario,  absolutamente doado! -protestou o coronel Pierce-. Todo o que se necesita para obtela é unha grande cantidade de turbinas impulsadas por vapor, semellantes ás que se utilizan nos altos fornos. Estas transportan o aire cunha forza practicamente ilimitada, propulsándoo a mil oitocentos quilómetros horarios...  case a velocidade dunha bala de canón!.

O expreso do futuro

De tal maneira que os nosos vehículos cos seus pasaxeiros efectuan a viaxe entre Boston e Liverpool en dúas horas e corenta minutos.
-Mil oitocentos quilómetros por hora!- exclamei.
-Nin un menos.  E que consecuencias marabillosas se desprenden de semellante media de velocidade! Como a hora de Liverpool está adiantada con respecto á nosa en catro horas e corenta minutos, un viaxeiro que saia de Boston ás 9, chegará a Liverpool ás 3:53 da tarde. Non é este unha viaxe feita a toda velocidade? Correndo en sentido inverso, cara a estas latitudes, os nosos vehículos gáñanlle ao Sol máis de novecentos quilómetros por hora, coma se trepasen por unha corda movediza. Por exemplo, partindo de Liverpool ao medio día, o viaxeiro arribará a esta estación ás 9:34 da mañá... Ou sexa máis temperán que cando saíu.  Ja!  Ja! Non me parece que alguén poida viaxar máis rapidamente que iso.

Michel Verne

Eu non sabía que pensar. Acaso estaba a falar cun maniático?... O debía crer todas esas teorías fantásticas, a pesar de a obxeccións que xermolaban da miña mente?
-Moi ben,  así debe ser! -dixen-. Aceptarei que o viaxeiros poidan tomar esa ruta de tolos, e que vostede pode lograr esta velocidade incrible. Pero unha vez que a teña alcanzado, como fará para freala?  Cando chegue a unha parada todo voará en mil anacos!
-Non, de ningún xeito! -obxectou o coronel, encolléndose de ombros-. Entre os nosos tubos (un para irse, o outro para regresar á casa), alimentados consecuentemente por correntes de direccións contrarias, existe unha comunicación en cada xunta. Un fulgor eléctrico advírtenos cando un vehículo se achega; librado á súa sorte, o tren seguiría o seu curso debido á velocidade impresa, pero mediante unha chave podemos accionar a corrente oposta de aire comprimido dende o tubo paralelo e, da pouco reducir a nada o impacto final.

O expreso do futuro

Pero de que serven tantas explicacións? Non sería preferible unha demostración?
E sen agardar a miña resposta, o coronel oprimiu un relucente botón prateado que saía do costado dun dos tubos. Un panel deslizouse suavemente sobre as súas estrías, e a través da abertura así xerada alcancei a distinguir unha fileira de asentos, en cada un dos cales cabían comodamente dúas persoas, lado a lado.
-O vehículo! -exclamou o coronel-.  Entre!
Seguino sin opoñer a menor resistencia, e o panel volveu deslizarse detrás de nós retomando a súa anterior posición.
Á luz dunha lámpada eléctrica, que se proxectaba dende o teito, examinei minuciosamente o artefacto en que me achaba.
Nada podía ser máis sinxelo: un longo cilindro; de extremo a extremo dispoñíanse cincuenta butacas en vinte e cinco fileiras paralelas.

Michel Verne

Unha válvula en cada extremo regulaba a presión atmosférica, de maneira que entraba aire respirable por un lado, e polo outro se descargaba calquera exceso que superase a presión normal.
Logo de perder uns minutos neste exame, gañoume a impaciencia:
-Ben -dixen-. É que non imos arrancar?
-Se non imos arrancar? -exclamou o coronel Pierce-.  Xa arrancamos!
Arrancado... sen a menor sacudida... como era posible?... Escoitei con suma atención, intentando detectar calquera son que puidese darme algunha evidencia.
Se en verdade arrancaramos... se o coronel non me estivera a mentir ao falarme dunha velocidade de mil oitocentos quilómetros por hora... xa debiamos estar lonxe de terra, nas profundidades do mar.

O expreso do futuro

Incluso nese mesmo instante probablemente, confundindo ao tubo cunha serpe mariña monstruosa, de especie descoñecida, as baleas estarían a bater con furia a nosa longa prisión de ferro!
Pero non escoitei máis que un xordo rumor, provocado, sen dúbida, pola translación do noso vehículo. E afogado por un asombro incomparable, incapaz de crer na realidade de todo o que estaba a acontecer, sentei en silencio, deixando que o tempo pasase.
Logo de case unha hora, unha sensación de frescura na fronte arrancoume de golpe do estado de somnolencia en que caera paulatinamente.
Alcei o brazo para tocarme a cara: estaba mollada.
Mollada? Por que estaba mollada? Acaso o tubo cedera á presión da auga... unha presión que obligadamente sería formidable, pois aumenta a razón dunha "atmosfera" por cada dez metros de profundidade?

Michel Verne

Fun presa do pánico. Aterrorizado quixen berrar... e atopeime no xardín da miña casa, enchido xenerosamente pola violenta chuvia que me espertara. Simplemente, quedara durmido mentres lía o articulo dun xornalista norteamericano, referido aos extraordinarios proxectos do coronel Pierce... quen á súa vez, moito me témo, tamén fora soñado.

FIN

(Adaptación) 1888 - Michel Verne