-Todas as castañas á caixa de cartón, as rapazas ide picándoas e tirade tódalas que teñan bicho,... Uns cantos ide con Manolo a preparar o lugar da fogueira... Lelucha colle a dúas ou tres mais e ide buscar piñas e fento seco para poder prender o lume... Os que trouxeron machada e tódolos demais que veñan conmigo a buscar leña.

Eu mirei para Paulo e vin que se unía ós que tiñan sacha . Fun con eles. Paulo presentoume: "Este é André o sobriño de Lino o da Congostra, é de Vigo e vai estar aquí ata o venres". 
"Pois que veña comigo a buscar pedras para a fogueira" - díxome un rapáz miúdo que logo sabería que se chamaba Tomás. 

Tomás collía pedras enormes e levantábaas como se tal cousa, eu para non ser menos trataba de collelas parecidas pero chegaba ó lugar donde logo fariamos a fogueira sen folgos. Recuperei a vida cando Paulo dixo "Deixádeo xa, ¿a onde ides con tantas pedras?". As rapazas eran as que mellor o pasaban. Mentres picaban as castañas estaban ós contos e rindo.
Como ninguén trouxera unha parrilla colocamos as pedras de xeito que logo puidéramos poñer as latas enriba .
As encargadas de buscar piñas, pica e fentos secos chegaron, así como as primeiras viaxes dos da leña. 
Dende lonxe un berrou: ¡Que di Celso que vaiades acendendo o lume!
Acenderon o fento seco e piñas e de seguido comenzaron a poñerlle enriba as ramas mais delgadas. 
Aínda que ó principio facía un pouco de fume pronto a chama fíxose impresionante. Os que alí estabamos estivemos botándolle leña todo o tempo.
O lume hipnotizounos e estabamos todos alí como apampados mirando como saltaban as charamuscas . Alguen foi ó regueiro a buscar dous caldeiros con auga para regar ó redor da fogueira e evitar que o lume puidese escapar.
Celso deu a orde: ¡Deixade xa de botar leña!
Esperamos ata que as chamas se apagaron por si soas e cunha pá foron levando as brasas para o lugar que nós preparamos coas pedras. O vento facía que as chamas reaparecesen de cando en vez. Distribuiron as brasas e puxemos as latas coas castañas, dandolle voltas couns paus longos. O arrecendo das castañas asadas invadeu todo o lugar. 
As primeiras castañas xa estaban asadas. Todos fumos coma tolos a coller a primeira. ¡Nunca probara castañas tan saborosas!. 
Empezaron xa a abrir as primeiras botellas con viño tinto novo. Probeino pero sóubome fatal, así que decidín beber auga do regueiro cando tivera sede.
Algúns estaban subindo a unha árbore e baixando logo agarrados a unha rama delgada . Chamábano "O ascensor". A rama cada vez subía menos. De seguro acabaría rompendo.
Celso veu cun adival e dixo: "A tirar pola corda: os de Trasmonte cos da Areeira. A mín metéronme no grupo da Areeira -non sei o porqué- . A primeira vez gañamos nós, pero ó longo da tarde fixemos unhas dez ou quince competicións mais. Nas últimas xa non fixen forza, pois tiña as máns peladas.
Ó primeiro comiamos moitas castañas, pero logo estas fóronse amoreando e xa ninguén facía caso delas.
Vin un balbordo e pensei que estaban pelexando. O que ocurría é que un coas mans todas negras de borro tentaba pasarllelas pola cara a unha rapaza. Esta berraba e corría polo monte. Pouco despois todos facían o mesmo. Eu evitei que me manchasen un bo rato, pero cando xa estaba como os demais, metín as mans nas castañas e emborrei a todos os que puiden. Foi cando mellor o pasei.
O sol marchou e puxémonos a recoller todo. 
De volta á casa algúns fixeron fachos coas últimas brasas e iluminaban o camiño. Os cans ladraban na aldea. Pareciamos a Santa Compaña. 
Despedímonos todos e cada un foi á súa casa.