Exemplo de tradución dun texto do castelán ao galego. (ogalego.eu)

Ramón Reboiras, El País, 19-11-2010
Acabo de leer Todo é silencio de Manuel Rivas y todavía un vendaval de salitre del noroeste agita mis recuerdos de un país del que cada vez estoy menos seguro de conocer, aunque cada escena de la novela, cada personaje, cada parábola, tiene que ver con eso que somos, un secreto, nada más que un secreto de contrabando con vistas al mar, frontera natural de todos los tráficos mercantes y anímicos.
Para los que vivimos fuera de Galicia es una inmensa fortuna tener a alguien como Rivas que nos adentra de forma mágica en el laberinto de la saudade, y que nos ilumina pasajes que, indefectiblemente, señalan el paraíso perdido. Galicia, la del silencio mudo, puede ser en realidad una perenne pesadilla para quienes auscultan su alma lírica y estraperlista, una amante rosaliana, con esa doble personalidad a la que siempre se ciñen los que narran y participan de la aventura: el ascenso y la caída, la realidad y el deseo, el ruido y la furia.
Todos poblamos esta novela de infancia que acaba convirtiéndose en adulto. Todos más o menos experimentamos esa iniciación al asombro, ese aliado que empezó arrojándonos un cargamento de maniquíes y acabó pidiéndonos que colocáramos en el mercado varias toneladas de fariña. En ese horizonte, el poeta es también un traficante puesto que ese encargo es el que corrompe cualquier lírica y estremece cualquier consuelo edípico: la madre, la mamma, puede ser un barco nodriza o una gran puta, según se mire.
He leído, tengo la sensación, algo griego, una tragedia clásica en este libro y por más que reconozco las rías y los cines, los automóviles y los ritos de paso, los acentos nativos y el trullo universal, atisbo en lontananza el libro que se abre sobre una cultura arcaica y sagrada que entra en la edad de la razón, en el siglo de las luces, a lomos de una planeadora de dos mil caballos. Y en ese instante, en el momento que del "rubio batea" pasamos a la cocaína, para ser prosaicos y dar una pista, los dioses empiezan a disentir y a mostrarse crueles con nuestros héroes parroquiales.
Tenemos los que vivimos fuera del reino la arraigada costumbre de confiar a la nostalgia ese tráfico con el más allá y a la nostalgia encomendamos la tarea de restablecer los puentes con el pasado para así volver de forma alucinada al país irreal al que una vez pertenecimos. Así que me di cuenta del momento en que me fui cuando leía este libro, y en el momento en el que se jodió Galicia, si alguna vez no estuvo jodida, leyendo también este libro. Cosas de la Musa pero mayormente de la Parca. Nuestra sed de aventuras, nuestra Odisea, empezó a traficar desde tiempo inmemorial con dos fronteras, la de Portugal y la del océano, la del interior y la del resto del mundo.
Hoy algunas cosas pertenecen al folclore, casi como en México, donde se cantan las andanzas de los carteles por algún juglar que rima narcocorridos. Pero la mayoría de los hechos corren como alma que lleva el diablo y todo nos equipara a esa gran jauría que en cualquier lugar bulle a ritmo de hip-hop en busca del dinero fácil y de las mujeres de lujo, de la alta cilindrada y la vida deprisa. Viendo la evolución de la especie empezamos a pescar con dinamita y hemos acabado en una cárcel de máxima seguridad. A Mariscal, como a Lil Wayne le gustan el coñac francés y los puros habanos, las películas del Oeste y las sentencias en latín. El primero estudió en el seminario y el segundo en las calles del barrio, pero ambos creen en Dios y en el revólver.
Acabemos. Hay textos que ilustran el desamparo, el desarraigo, y se leen como una novela de aventuras. En casi todas las grandes novelas modernas (Stevenson, Conrad) el lector se asoma al horizonte marino con la incertidumbre de conocer al mismo tiempo al monstruo y al tesoro. Algo de esa dicotomía habita entre nosotros desde tiempo inmemorial, pero ese rumor constante del océano está sepultado aquí por un silencio mudo.

Tradutor Open trad Apertium:
Acabo de ler Todo é silencio de Manuel Rivas e aínda un vendaval de salitre do noroeste axita os meus recordos dun país do que cada vez estou menos seguro de coñecer, aínda que cada escena da novela, cada personaxe, cada parábola, ten que ver con iso que somos, un segredo, máis nada que un segredo de contrabando con vistas ao mar, fronteira natural de todos os tráficos mercantes e anímicos.
Para os que vivimos fóra de Galicia é unha inmensa fortuna ter a alguén como Rivas que nos penetra de forma máxica no labirinto da saudade, e que nos ilumina pasaxes que, indefectiblemente, sinalan o paraíso perdido. Galicia, a do silencio mudo, pode ser en realidade un perenne pesadelo para quen auscultan a súa alma lírica e estraperlista, unha amante rosaliana, con esa dobre personalidade á que sempre se cinguen os que narran e participan da aventura: o ascenso e a caída, a realidade e o desexo, o ruído e a furia.
Todos poboamos esta novela de infancia que acaba converténdose en adulto. Todos máis ou menos experimentamos esa iniciación ao asombro, ese aliado que empezou arroxándonos un cargamento de maniquíes e acabou pedíndonos que colocásemos no mercado varias toneladas de fariña. Nese horizonte, o poeta é tamén un traficante posto que ese encargo é o que corrompe calquera lírica e estremece calquera consolo edípico: a nai, a mamma, pode ser un barco ama de cría ou unha gran puta, segundo mírese.
lin, teño a sensación, algo grego, unha traxedia clásica neste libro e por máis que recoñezo as rías e os cines, os automóbiles e os ritos de paso, os acentos nativos e o trullo universal, indicio ao lonxe o libro que se abre sobre unha cultura arcaica e sacra que entra na idade da razón, no século das luces, a lombos dunha planadora de dúas mil cabalos. E nese instante, no momento que do "louro batea" pasamos á cocaína, para ser prosaicos e dar unha pista, os deuses empezan a disentir e a mostrarse crueis cos nosos heroes parroquiais.
Temos os que vivimos fóra do reino o arraigado costume de confiar á nostalxia ese tráfico co máis aló e á nostalxia encomendamos a tarefa de restablecer as pontes co pasado para así volver de forma alucinada ao país irreal ao que unha vez pertencemos. Así que me dei conta do momento en que me fun cando lía este libro, e no momento no que se fodeu Galicia, se algunha vez non estivo fodida, lendo tamén este libro. Cousas da Musa pero maiormente da Parca. A nosa sede de aventuras, a nosa Odisea, empezou a traficar desde tempo inmemorial con dúas fronteiras, a de Portugal e a do océano, a do interior e a do resto do mundo.
Hoxe algunhas cousas pertencen ao folclore, case como en México, onde se cantan as andanzas dos carteis por algún xograr que rima narcocorridos. Pero a maioría dos feitos corren como alma que leva o diaño e todo equipáranos a esa gran jauría que en calquera lugar bole a ritmo de hip-hop en busca do diñeiro fácil e das mulleres de luxo, da alta cilindrada e a vida rápido. Vendo a evolución da especie empezamos a pescar con dinamita e acabamos nun cárcere de máxima seguridade. A Mariscal, como a Lil Wayne gústanlle o coñac francés e os puros habanos, as películas do Oeste e as sentenzas en latín. O primeiro estudou no seminario e o segundo nas rúas do barrio, pero ambos cren en Deus e no revólver.
Acabemos. Hai textos que ilustran o desamparo, o desarraigamento, e lense como unha novela de aventuras. En case todas as grandes novelas modernas (Stevenson, Conrad) o lector asómase ao horizonte mariño coa incerteza de coñecer ao mesmo tempo ao monstro e ao tesouro. Algo desa dicotomía habita entre nós desde tempo inmemorial, pero ese rumor constante do océano está sepultado aquí por un silencio mudo.

Acabo de ler Todo é silencio de Manuel Rivas e aínda un vendaval de salitre do noroeste axita os meus recordos dun país do que cada vez estou menos seguro de coñecer, aínda que cada escena da novela, cada personaxe, cada parábola, ten que ver con iso que somos, un segredo, máis nada que un segredo de contrabando con vistas ao mar, fronteira natural de todos os tráficos mercantes e anímicos.
Para os que vivimos fóra de Galicia é unha inmensa fortuna ter a alguén como Rivas que nos penetra de forma máxica no labirinto da saudade, e que nos ilumina pasaxes que, indefectiblemente, sinalan o paraíso perdido. Galicia, a do silencio mudo, pode ser en realidade un perenne pesadelo para quen auscultan a súa alma lírica e estraperlista, unha amante rosaliana, con esa dobre personalidade á que sempre se cinguen os que narran e participan da aventura: o ascenso e a caída, a realidade e o desexo, o ruído e a furia.
Todos poboamos esta novela de infancia que acaba converténdose en adulto. Todos máis ou menos experimentamos esa iniciación ao asombro, ese aliado que empezou arroxándonos un cargamento de maniquíes e acabou pedíndonos que colocásemos no mercado varias toneladas de fariña. Nese horizonte, o poeta é tamén un traficante posto que ese encargo é o que corrompe calquera lírica e estremece calquera consolo edípico: a nai, a mamma, pode ser un barco ama de cría ou unha gran puta, segundo mírese.
lin, teño a sensación, algo grego, unha traxedia clásica neste libro e por máis que recoñezo as rías e os cines, os automóbiles e os ritos de paso, os acentos nativos e o trullo universal, indicio ao lonxe o libro que se abre sobre unha cultura arcaica e sacra que entra na idade da razón, no século das luces, a lombos dunha planadora de dúas mil cabalos. E nese instante, no momento que do "louro batea" pasamos á cocaína, para ser prosaicos e dar unha pista, os deuses empezan a disentir e a mostrarse crueis cos nosos heroes parroquiais.
Temos os que vivimos fóra do reino o arraigado costume de confiar á nostalxia ese tráfico co máis aló e á nostalxia encomendamos a tarefa de restablecer as pontes co pasado para así volver de forma alucinada ao país irreal ao que unha vez pertencemos. Así que me dei conta do momento en que me fun cando lía este libro, e no momento no que se fodeu Galicia, se algunha vez non estivo fodida, lendo tamén este libro. Cousas da Musa pero maiormente da Parca. A nosa sede de aventuras, a nosa Odisea, empezou a traficar desde tempo inmemorial con dúas fronteiras, a de Portugal e a do océano, a do interior e a do resto do mundo.
Hoxe algunhas cousas pertencen ao folclore, case como en México, onde se cantan as andanzas dos carteis por algún xograr que rima narcocorridos. Pero a maioría dos feitos corren como alma que leva o diaño e todo equipáranos a esa gran jauría que en calquera lugar bole a ritmo de hip-hop en busca do diñeiro fácil e das mulleres de luxo, da alta cilindrada e a vida rápido. Vendo a evolución da especie empezamos a pescar con dinamita e acabamos nun cárcere de máxima seguridade. A Mariscal, como a Lil Wayne gústanlle o coñac francés e os puros habanos, as películas do Oeste e as sentenzas en latín. O primeiro estudou no seminario e o segundo nas rúas do barrio, pero ambos cren en Deus e no revólver.
Acabemos. Hai textos que ilustran o desamparo, o desarraigamento, e lense como unha novela de aventuras. En case todas as grandes novelas modernas (Stevenson, Conrad) o lector asómase ao horizonte mariño coa incerteza de coñecer ao mesmo tempo ao monstro e ao tesouro. Algo desa dicotomía habita entre nós desde tempo inmemorial, pero ese rumor constante do océano está sepultado aquí por un silencio mudo.

Rivas, Lil Wayne, Stevenson, Conrad: son nomes de persoa, non se modifican

mamma, hip-hop: estranxeirismos, non se modifican

maniquíes: manequíns

edípico, planadora, narcocorrido: son correctos

jauría: manda de cans