Como nonche tiña na casa si non aquelo mas presiso, foise à eira, trouxsoche para facerlles as camas toda à palla que tiña, è dempois que estaban durmindo, pegouche fogo à palla, è él escapou deixsandos fechados. El è verdad que quedou sin casa, pero botou de conta que si dempois lla abian de queimar eles, tibo ò gusto de que ardesen nela. ¡Vallame Dios que gusto todos tiñamos ò ber desde lexsos arder à casa, relinchar os facos, è gruñir os diabrillos de dentro! O resultado foiche, que os catorce ficaron, é os oito da casa do Xsuez tamen pereceron alà de noite, ¿queres creer que despois non beu mais ningun à este Lugar anque pasaron por cerca? Pero tí pensarás que non fixsemos mais nada (¡ò que te engañas!) Douchese en reunir à Paisanage mandada por algus cregos, è particulares, è ibamosche ò camiño real, eùs poucospoñianse tal como daqui un cuarto de legua, è si era pequeno numero de Franceses deixsabamolos entrar, è os dadiante empezaban ò fogo, è mentras ibamos outros por detras, è empezabamos à gritar como nùn-a monteria, rendibú, rendibú, è coma eles bian tanta xsente, tiraban de armas, è poñianse de rodillas para que no nos matasemos; pero aunque foran os que foran todos nos parecian nada à sede quelles tiñamos.Nùn-a ocasion entre eu è outro, estubemos axsexsando para un frances que biña solo polo camiño, anque atras ò seguian moitos mais, obserbamos que mirou aún-aparte è à outra, è que se deitou, è nos fumonos agachadiños à rentes do balo, èsaltamos dun golpe sobre del, que condo quixso recordar xsa se encontrou sin fusil; amarramolo ben, è subimolo à un cerro, è mentras que ò meu compañeyro ò escabechaba, fun aber si biñan mais òu que rumbo tomaban, cando oio ò meu compañeiro que decia ¿Mingote, Mingote, cata aqui que dice este demonio? bolbin ¡è que Deza! estabache co as maus lebandas gritando "seti Aleman, seti Aleman christianus" es destonces espriqueille ò meu compañeiro que decia que era Aleman, è él dixsome ¿è que xsente è esa? respondinlle eu son os compañeyros dos franceses que beñen à axsudalos;è salta ò meucompañeiro, (baya que dou ùn-a gana de rir) ¿esos son os que eu busco? pois xsa que è Aleman que diga ò credo, que si fora frances, nin astra eso lle deixsaba, porque xsa estan condenados.

Proezas de galicia explicadas baxo la conversacion rústica de los dos compadres Chinto y Mingote, Por D. José Fernandez y Neira, Oficial que ha sido de número de la Secretaría de la Junta Suprema del Serenísimo Reyno de Galicia, y actual tercero de Contaduría de la Real Fábrica de Cigarros del mismo, Coruña MDCCCX, En la Imprenta de la Villa.

  Escribir na lingua actual.

Opinións expresadas por tres alumnos despois de veren Prólogo, de M. Abad sobre unha cantiga de Afonso X. (ano l987).

-As imaxes que vimos no vídeo empezan cunhas imaxes moi rápidas e cunhas cancións moi lentas o vídeo empezou cunha manifestación logo cunhas imaxes dun coche que ia moi rápido e veiase dentro doutra televisión logo parece a cara dunha muller nun hospital a camara enfoca cada vez cousas diferentes dos distintos lugares da habitación habia musica instrumental de repente aparece na sala un ruido que decia o latido do corazón ese ruido significaba que habia muerto sigue a musica con novas cousas da habitación e o terminar o video producese un berro infernal era a muller que estaba viva.

-Neste vídeo intercalábase a musica moderna coa música medieval. A musica medieval que se utilizaba cantaba o prologo das Cantigas de Santa Maria no que narraba que unha rapaza que traballaba nunha oficina e que lle gustaba moito beilar tuvo que ingresar nun hospital e que no último momento despertou dun soño moi profundo (a morte) no que os apararatos do hospital xa non o rexistraban.

-Tratabase dunha muller que traballaba nunha oficina e practicaba ximnasia que esta nun hospital a punto de morrer mentras vese o mundo indiferente ante esa persoa. A muller morre, e vese a soledade que queda en todo o que facia antes, o seu lugar de traballo esta baldeiro. Pero o fin desperta como saida dun mal sono.

Redactar convenientemente os tres textos facendo as modificacións necesarias a todos os niveis.

Opinión dun alumno de BUP sobre Polaroid de Suso de Toro ( ano l988)

Polaroid e unha serie de narracións, algunhas decrictivas e outras contos, sobor das cousas que o escritor do libro aconteceu ou ten información delas por xente que llas contou, esta obra para o meu ver ten como fin a educación cultural e dicir, este libro, ten un vocabulario moi forte por eso o escritor intenta, que nos, nos acostumbremos a oilo e a non mal interpretalo, estas narracións ou contos son todos moi breves.

Eu penso que esta ben o libro pero que ten alguns erros, como, por exemplo, cando en vez de face-la descripción dun dos sucesos, en vez de prolonga-la un pouco mais, colle e corta a narración e logo a seguinte colle ponlle outro tituo e segue contandoa, como continuación daprimeira: outra das cousas que non me gustan deste libro e a división do conto do minotauro en sete partes xa que inda por riba, de que o divide colle fala, do minotuaro dúas veces polo medio do libro e logo colle e termina falando deste, o final do libro,e inda que pareza que non perdese o fio do entendemento dese conto, e non me gosta ter quevoltar a tras para colle-lo fio de novo, non pasa eso co conto do minotauro senon tamen con algunhas narracións. Agora, e referindome o vocabulario, podese dicir, que é un libro de facil lectura e de facil comprensión, excepto, cando o autor quere que non se entenda nada, que é, cando enton non te enteras de nada así por exemplo en ah, si, non empeza a entremezclar estas tres palabras, que es que non te enteras de nada. Polo resto eu penso que e un libro moi bo, e dos que máis me gostaron ler.

Facer unha versión bastante literal e outra libre do texto.

Descrición do personaxe principal de Novo de Parmuíde (de Álvaro Cunqueiro na versión de R. Vidal Bolaño para a televisión).

O personaxe principal era un home, que viña da mili e trouxo un columpio, e invitaba a todo-los amigos que o ían ver a montarse nel. El era un home gordo e xoven ao regresar da mili, el ía ben vestido e coñecía a unha moza que estaba namorada del. El invitou-no ao columpio como facia cos seus amigos.

Entón cando xa pasara moito tempo resultou que o columpio facía milagros, e entón viña moita xente, a xente sentabase no columpio e un vello tocaba o acordeon e por exemplo temos a unha monxa que non andaba e ao sentarse no columpio curouse. O columpio tiña unha cruz enriba, e dicir, no sitio donde estaba o columpio había unha imaxen de Xesucristo na Cruz, e logo o personaxe fixose famoso e remata todo cunha foto de todos.

 Facer unha versión máis axeitada.