Roald Dahl

Capítulo II A fábrica do Sr. Willy Wonka

Polas noites, despois de rematar a súa augada sopa de repolo, Charlie ía sempre ao cuarto dos catro avós para escoitar os seus contos, e logo, máis tarde, para darlles as boas noites.

Cada un destes anciáns tiña máis de noventa anos. Estaban tan engurrados como ameixas pasas e tan osudos como esqueletos e durante o día, ata que Charlie facía a súa aparición, xacían anicados na única cama, dous en cada extremo, con gorros de durmir para conservar abrigadas as súas cabezas, durmindo para pasar o tempo, sen nada que facer. Pero en canto oían abrirse a porta e a voz de Charlie dicindo "Boas noites, avó Joe e avoa Josephine, avó George e avoa Georgina", os catro incorporábanse rapidamente, e as súas engurradas caras acendían cun sorriso de pracer, e a conversación empezaba.

Charlie e a fábrica de chocolate

Adoraban ao pequeno Charlie. Era a única alegría da súa vida, e as súas visitas nocturnas eran algo que esperaban ilusionados durante todo o día. A miúdo, a nai e o pai de Charlie acudían tamén ao cuarto e quedaban de pé xunto á porta, escoitando as historias que contaban os anciáns, e así, durante unha media hora cada noite, este cuarto convertíase nun lugar feliz, e a familia enteira conseguía esquecer que era pobre e pasaba moita fame.

Unha noite, cando Charlie entrou a ver os seus avós, díxolles:-É verdade que a Fábrica de Chocolate de Wonka é a máis grande do mundo?

-Que si é verdade? -berraron os catro ao unísono -Claro que é verdade! Santo Ceo, é que non o sabías? É cincuenta veces máis grande que calquera outra!

Roald Dahl

-e é verdade que o señor Willy Wonka é o fabricante de chocolate máis intelixente do mundo?

-Meu querido rapaz -dixo o avó Joe, incorporándose un pouco máis sobre o seu almofada-o señor Willv Wonka é o fabricante de chocolate máis asombroso, máis fantástico, máis extraordinario que o mundo coñeceu! Crin que todos o sabían!

-Eu sabía que era famoso, avó Joe, e sabía que era moi intelixente...

-Intelixente! -berrou o ancián-. É máis que iso! É un mago do chocolate! Pode facer calquera cousa, todo o que queira! Non é verdade, queridas?

Os outros tres anciáns moveron afirmativamente a cabeza e dixeron: -Absolutamente verdade. Non pode selo máis.

Charlie e a fábrica de chocolate

E o avó Joe dixo:-Queres dicir que nunca che falei do señor Willy Wonka e da súa fábrica?

-Nunca -respondeu o pequeno Charlie.

-Santísimo Ceo! Non sei que me acontece!

-Contarasmo agora, avó Joe, por favor?

-Claro que si. Senta na cama xunto a min, querido neno, e escoita con atención.

O avó Joe era o máis ancián dos catro avós. Tiña noventa e seis anos e medio, e esa é unha idade moi respectable para calquera. Era débil e delicado como toda a xente moi anciá e falaba moi pouco ao longo do día. Pero polas noites cando Charlie, o seu adorado neto, estaba no cuarto parecía dunha forma misteriosa volverse novo outra vez. Todo o seu

Roald Dahl

cansazo desaparecía e poñíase tan ansioso e excitado como un neno.

-Que home é este señor Willy Wonka! - berrou o avó Joe-. Sabías, por exemplo, que el mesmo inventou máis de duascentas novas clases de barras de chocolate, cada unha delas cun recheo diferente, cada unha moito máis doce, suave e deliciosa que calquera das que poidan producir as demais fábricas de chocolate?

-É a pura verdade! -berrou a avoa Josephine-. E envíaas a todos os países do mundo! Non é así, avó Joe?

-Así é, querida miña, así é. E tamén a todos os reis e a todos os presidentes do mundo. Pero non só fabrica barras de chocolate. Xa o creo que non! O

Charlie e a fábrica de chocolate

señor Willy Wonka ten no seu haber algunhas invencións realmente fantásticas! Sabías que inventou un método para fabricar xeado de chocolate de modo que este se manteña frío durante horas e horas sen necesidade de metelo na neveira? Ata podes deixalo ao sol toda unha mañá nun día caloroso e nunca se derreterá!

-Pero iso é imposible! -dixo o pequeno Charlie, mirando asombrado ao seu avó.

-Claro que é imposible! -exclamou o avó Joe-. É completamente absurdo! Pero o señor Willy Bonka conseguiuno!

-Exactamente! -asentiron os demais, movendo afirmativamente a cabeza-. O señor Wonka conseguiuno.

Roald Dahl

-E ademais -continuou o avó Joe, falando agora moi lentamente para que Charlie non se perdese unha soa palabra-, o señor Willy Wonka pode facer caramelos que saben a violetas, e caramelos que cambian de cor cada dez segundos a medida que se van chupando, e pequenos doces lixeiros como unha pluma que se derreten deliciosamente no momento en que os pos entre os labios. Pode facer goma de mascar que non perde nunca o seu sabor, e globos de caramelo que podes inchar ata os facer enormes antes de rebentalos cun alfinete e comerchos. E, cunha receita máis secreta aínda, pode confeccionar fermosos ovos de azulexos con manchas negras, e cando pos un deles na boca, este se fai cada vez máis pequeno ata que de pronto non queda nada del agás un minúsculo paxariño de azucre pousado na punta da túa lingua.

Charlie e a fábrica de chocolate

O avó Joe fixo unha pausa e relambeu lentamente os labios. -Fáiseme a boca auga só de pensar en iso-dixo.

-A min tamén -dixo o pequeno Charlie-. Pero segue, por favor.

Mentres falaban, o señor e a señora Bucket, o pai e a nai de Charlie, entraran silenciosamente no cuarto, e agora estaban de pé xunto á porta, escoitando.

-Cóntalle a Charlie a historia daquel tolo príncipe indio -dixo a avoa Josephine-. Gustaralle oila.

- Refíreste ao príncipe Pondicherry? -dixo o avó Joe, e botouse a rir.

-Completamente tolo! -dixo o avó George.

Roald Dahl

-Pero moi rico -dixo a avoa Georgina.

-Que fixo?-preguntou Charlie ansiosamente.

-Escoita -dixo o avó Joe- e direicho.

Charlie e a fábrica de chocolate

Capítulo III O Sr Wonka e o príncipe indio.

-O príncipe Pondicherry escribiulle unha carta ao señor Willy Wonka -dixo o avó Joe- e pediulle que fose á India e lle construíse un pazo colosal feito enteiramente de chocolate.

-E o señor Wonka fíxoo, avó?

-Xa o creo que si. E vaia un pazo! Tiña cen cuartos, e todo estaba feito de chocolate amargo ou de chocolate con leite. Os ladrillos eran de chocolate, e o cemento que os unía era de chocolate, e as ventás eran de chocolate, e todas as paredes e os teitos estaban feitos de chocolate, e tamén as alfombras e os cadros e os mobles e as camas; e cando abrías as billas, deles saía chocolate quente.

Roald Dahl

Cando o pazo estivo rematado, o señor Wonka díxolle ao príncipe Pondicherry: “Advírtolle que non durará moito tempo, de modo que será mellor que empece a comelo agora mesmo”.

" Parvadas!», berrou o príncipe, « non vou comer o meu pazo! Nin sequera penso morder as escaleiras ou lamber as paredes! Vou vivir nel !"

Pero, por suposto, o señor Wonka tiña razón, porque pouco tempo despois houbo un día moi caloroso cun sol abrasador, e o pazo enteiro empezou a derreterse, e logo foise derrubando lentamente, e o pobre príncipe, que en aquel momento estaba a durmir a sesta no salón espertou para atoparse nadando nun enorme lago marrón de pegañento chocolate.

Charlie e a fábrica de chocolate

O pequeno Charlie estaba sentado inmóbil ao bordo da cama mirando fixamente ao seu avó. A cara de Charlie estaba acendida, e os seus ollos tan abertos que era posible ver a parte branca rodeando enteiramente as súas pupilas. -Isto é realmente verdade? -preguntou- Ou me estás a tomar o pelo?

-É verdade! -exclamaron os catro anciáns ao unísono-. Claro que é verdade! Pregúntallo a quen queiras! E direiche outra cousa que é verdade -dixo o avó Joe, inclinándose agora para achegarse aínda máis a Charlie e baixando a voz ata a converter nun suave, segredo murmurio-. Ninguén... sae... nunca!

-De onde? -preguntou Charlie.

-E... ninguén... entra... nunca!

-A onde?-berrou Charlie.

Roald Dahl

-Á fábrica de Wonka por suposto!

-Avó, a que te refires?

-Refírome aos obreiros, Charlie.

-Aos obreiros?

-Todas a fábricas -dixo o avó Joe- teñen obreiros que entran e saen polas súas portas por a mañá e pola noite agás a de Wonka. Viches ti algunha vez unha soa persoa entrar nese sitio ou saír del?

O pequeno Charlie mirou lentamente as catro caras que lle rodeaban, unha despois doutra, e todas elas miráronlle á súa vez. Eran caras amigables pero ao mesmo tempo eran caras moi serias. Ningunha delas parecía estar a chancear ou estar burlándose del.

Charlie e a fábrica de chocolate

-E ben? Víchela? -preguntou o avó Joe.

-Pois... A verdade é que non o sei avó -tatexou Charlie-. Cada vez que paso diante da fábrica as portas parece estar pechadas.

-Exactamente! -exclamou o avó Joe. -pero ten que haber xente traballando alí... -Xente, non Charlie. Polo menos non xente normal.

-Entón, quen? -berrou Charlie. -Esa é a cousa, comprendes? Ese é outro dos golpes de intelixencia do señor Willy Wonka.

-Charlie, querido -dixo a señora Bucket, que estaba apoiada na porta-, é hora de ir para a cama. Xa abonda por esta noite -Pero mamá teño que oír... -Mañá, cariño. . . -Iso é -dixo o avó Joe-. Contareiche o resto mañá pola noite.

Roald Dahl
















Capítulos II e III do libro: "Charlie e a fábrica de chocolate" (título orixinal: Charlie and the Chocolate Factory) de Roald Dahl.