Capítulo XII

A fin de abreviar a distancia, o guía deixou á dereita o trazado da vía, o parsi, moi familiarizado cos carreiros do seu país, pretendía gañar unhas vinte millas atallando pola selva, e descansaron nisto. Phileas Fogg e Francis Cromarty, metidos ata o pescozo nos seus cestos, ían moi zarandeados polo rudo trote do elefante, a quen imprimía o seu condutor unha marcha rápida. En canto a Picaporte, apostado sobre o lombo do animal e directamente sometido aos vaivéns, coidaba moi ben, segundo recomendoullo o seu amo, de non ter a lingua entre os dentes, porque lla podía cortar rasa. O bo raparigo, ora despedido cara ao pescozo do elefante, ora cara ás ancas, daba pinchacarneiros como un paiaso sobre o trampolín; pero no medio dos seus saltos de carpa ría e chanceaba, sacando de cando en vez un terrón de azucre, que o intelixente Kiouni tomaba coa trompa, sen interromper un só instante o seu trote regular.

A volta ao mundo en 80 días

Despois de dúas horas de marcha, o guía detivo ao elefante e deulle unha hora de descanso. O animal devorou ramas e arbustos despois de beber nunha charca inmediata. Ás doce deu o guía o sinal de marcha. O país tomou logo un aspecto moi agreste. Ás grandes selvas sucederon os bosques de tamarindos e de palmeiras ananas, e logo extensas chairas áridas con árbores raquíticas. Víronse poucos animais durante esta xornada, e apenas algúns monos que fuxían facendo mil contorsións e acenos que divertían moito a Picaporte. Entre outras ideas había unha que inquietaba moito a este pobre raparigo. Que faría míster Fogg co elefante cando chegase á estación do Allahabad? Levaríallo? Imposible! O prezo do transporte engadido ao da compra, sería unha ruína. Venderíao ou daríalle a liberdade? Ese apreciable animal ben merecía que se lle tivese consideración.

Capítulo XII

Ás oito da noite os viaxeiros fixeron alto ao pé dun "bungaló" ruinoso. A distancia percorrida durante a xornada era de vinte e cinco millas, e restaba outro tanto camiño para chegar á estación de Hallahabad. A noite estaba fría. O parsi acendeu dentro do "bungaló" unha fogueira de ramas secas cuxo calor foi moi apreciado. A cea compúxose coas provisións compradas. Os viaxeiros comeron cal xente rendida e cansa. A conversación, que empezou con algunhas frases entrecortadas, terminouse con sonoros ronquidos.

Ás seis da mañá emprendeuse a marcha. O guía esperaba chegar á estación de Hallahabad aquela mesma tarde. Deste xeito, míster Fogg non perdería mais que unha parte das corenta e oito horas economizadas desde o principio da viaxe. A estación de Hallahabad estaba a doce millas ao Nordeste.

A volta ao mundo en 80 días

Fíxose alto baixo un bosque de bananeiros, cuxa froita tan sa como o pan, e tan suculenta como a crema, din os viaxeiros, foi moi apreciada. Ás dúas, o guía entrou baixo a cuberta dunha selva espesa, que debía atravesar por un espazo de moitas millas. De súpeto o elefante, dando algúns sinais de inquietude, parouse. Eran entón as catro. -Que hai?- Preguntou sir Francis Cromarty quen sacou a cabeza fóra do seu cesto. -Non o sei- respondeu o parsi prestando oído a un murmurio que pasaba pola espesa enramada. Algúns instantes despois o murmurio foi mais perceptible. Parecía un concerto, distante aínda, de voces humanas e de instrumentos de cobre. Picaporte volvíase todo ollos e orellas. Míster Fogg agardaba pacientemente sen pronunciar unha soa palabra. O parsi saltou a terra, atou o elefante a unha árbore e penetrou no máis espeso do bosque.

Capítulo XII

Algúns minutos despois volveu dicindo: -Unha procesión de brahmanes que veñen cara aquí. Se é posible, procuremos non ser vistos. O guía desatou ao elefante e conduciuno a unha espesura, recomendando aos viaxeiros que non se apeasen, mentres el mesmo estaba preparado para montar rapidamente en caso de facerse necesaria a fuga. Creu que a comitiva de fieis pasaría sen velo, porque o tupido da enramada ocultábao completamente. Pronto apareceu baixo as árbores a cabeza da procesión, a uns cincuenta pasos do posto ocupado por míster Fogg e os seus compañeiros. Distinguían con facilidade ao través das ramas o curioso persoal daquela cerimonia relixiosa. En primeira liña avanzaban uns sacerdotes cubertos de mitras e vestidos. Estaban rodeados de homes, mulleres e nenos, que cantaban unha especie de salmo fúnebre, interrompida a intervalos iguais por golpes de tamtam e de timbais.

A volta ao mundo en 80 días

Detrás deles, sobre un carro de rodas anchas, apareceu unha estatua horrorosa, tirada por dous pares de cebús ricamente adornados. Esta estatua tiña catro brazos, o corpo tinguido de vermello sombrío, os ollos extraviados, o pelo enredado, a lingua colgante e os beizos tinguidos. No seu pescozo levaba un colar de cabezas de morto, e sobre a súa cadeira, había unha cintura de mans cortadas. Estaba de pé sobre un xigante derrubado que carecía de cabeza. Sir Francis Cromarty recoñeceu aquela estatua. -A deusa Kali -dixo en voz baixa-, a deusa do amor e da morte. Detrás deles algúns brahmanes arrastraban unha muller que apenas se sostiña. Esta muller era nova e branca como unha europea. A súa cabeza, o seu pescozo, os seus ombreiros, as súas orellas, os seus brazos, as súas mans, os seus polgares, estaban sobrecargados de xoias, colares, brazaletes, pendentes e aneis.

Capítulo XII

Detrás deste novo -contraste violento á vista- uns gardas, armados de sabres espidos que levaban no cinto e longas pistolas conducían un cadáver sobre un palanquín. Era o corpo dun ancián cuberto dos seus opulentas vestiduras de rajá, levando como en vida o turbante bordado de perlas, o vestido tecido de seda e ouro e as súas magníficas armas de príncipe hindú. Sir Francis miraba toda esta pompa con aire singularmente triste, e volvéndose cara ao guía díxolle: -Un sutty! O parsi fixo un aceno afirmativa e puxo un dedo nos seus beizos. A longa procesión despregouse lentamente baixo as árbores, e ben pronto desapareceron na profundidade da selva. Aos poucos amortecéronse. Houbo aínda algúns refachos de afastados berros, e por último, a todo este tumulto sucedeu un profundo silencio. Phileas Fogg oíra a palabra pronunciada por sir Francis Cromarty, e tan logo como a procesión desapareceu, preguntou: -Que é un sutty?

A volta ao mundo en 80 días

-Un sutty, míster Fogg- respondeu o brigadier xeral- é un sacrificio humano, pero voluntario. Esa muller que acabades de ver será queimada mañá nas primeiras horas do día. -Ah, pillos!- Exclamou Picaporte, que non puido conter este berro de indignación. E o cadáver?- Preguntou míster Fogg. -É o do príncipe o seu marido- respondeu o guía-, un rajá independente de Bundelkund. -Como?- Replicó Phileas Fogg, sen que a súa voz revelase a menor emoción-. Eses bárbaros costumes subsisten aínda na India, e os ingleses non puideron destruílas? -Na maior parte da India- respondeu sir Francis Cromarty- eses sacrificios non se cumpren xa; pero non temos ningunha influencia sobre esas comarcas salvaxes, e especialmente sobre ese territorio do Bundelkund.

Capítulo XII

Desgraciada!- Dicía Picaporte-. Queimada viva! -Si- repuxo o brigadier xeral-, queimada; e se non o fose, non podedes figurarvos a que miserable condición se vería reducida. Afeitaríanlle a cabeza, rexeitaríana, sería considerada como unha criatura inmunda, e morrería nalgún recuncho como un can sarnoso. Por iso a perspectiva desta horrible existencia, impele con frecuencia a esas desgraciadas ao suplicio moito máis que o amor ou o fanatismo relixioso.

Durante a relación do brigadier xeral, o guía movía a cabeza, e cando aquel concluíu de falar, este último dixo: -O sacrificio que ha de verificarse mañá ao amencer non é voluntario. -Como o sabedes? -É unha historia que todo o mundo coñece no Bundelkund- respondeu o guía.

A volta ao mundo en 80 días

-Con todo, esa desventurada non parecía opoñer resistencia -observou sir Francis Cromarty. -É porque a drogaron con zume de cáñamo e de opio. -Pero onde a levan? -Á pagoda de Pillaji, a dúas millas de aquí. Alí pasará a noite agardando a hora do sacrificio. -E este sacrificio, verificarase? -Mañá, cos primeiros albores do día. Despois desta resposta, o guía fixo saír ao elefante da espesura e montou sobre o seu pescozo. Pero no momento en que ía excitalo cun asubío particular, Fogg detívoo, e dirixíndose a sir Francis Cromarty, díxolle: -E se salvásemos a esa muller? -Salvar a esa muller, señor Fogg!- Exclamou o brigadier xeral. -Teño aínda doce horas de adianto e podo dedicalas a isto. -Sodes entón home de corazón!- Dixo sir Francis Cromarty. -Algunhas veces- respondeu sinxelamente Phileas Fog-, cando me sobra tempo.