A fin de abreviar a distancia, o guía deixou á dereita o trazado da vía, o parsi, moi familiarizado cos carreiros do seu país, pretendía gañar unhas vinte millas atallando pola selva, e descansaron nisto. Phileas Fogg e Francis Cromarty, metidos ata o pescozo nos seus cestos, ían moi zarandeados polo rudo trote do elefante, a quen imprimía o seu condutor unha marcha rápida. En canto a Picaporte, apostado sobre o lombo do animal e directamente sometido aos vaivéns, coidaba moi ben, segundo recomendoullo o seu amo, de non ter a lingua entre os dentes, porque lla podía cortar rasa. O bo raparigo, ora despedido cara ao pescozo do elefante, ora cara ás ancas, daba pinchacarneiros como un paiaso sobre o trampolín; pero no medio dos seus saltos de carpa ría e chanceaba, sacando de cando en vez un terrón de azucre, que o intelixente Kiouni tomaba coa trompa, sen interromper un só instante o seu trote regular.
Despois de dúas horas de marcha, o guía detivo ao elefante e deulle unha hora de descanso. O animal devorou ramas e arbustos despois de beber nunha charca inmediata. Ás doce deu o guía o sinal de marcha. O país tomou logo un aspecto moi agreste. Ás grandes selvas sucederon os bosques de tamarindos e de palmeiras ananas, e logo extensas chairas áridas con árbores raquíticas. Víronse poucos animais durante esta xornada, e apenas algúns monos que fuxían facendo mil contorsións e acenos que divertían moito a Picaporte. Entre outras ideas había unha que inquietaba moito a este pobre raparigo. Que faría míster Fogg co elefante cando chegase á estación do Allahabad? Levaríallo? Imposible! O prezo do transporte engadido ao da compra, sería unha ruína. Venderíao ou daríalle a liberdade? Ese apreciable animal ben merecía que se lle tivese consideración.
Ás oito da noite os viaxeiros fixeron alto ao pé dun "bungaló" ruinoso. A distancia percorrida durante a xornada era de vinte e cinco millas, e restaba outro tanto camiño para chegar á estación de Hallahabad. A noite estaba fría. O parsi acendeu dentro do "bungaló" unha fogueira de ramas secas cuxo calor foi moi apreciado. A cea compúxose coas provisións compradas. Os viaxeiros comeron cal xente rendida e cansa. A conversación, que empezou con algunhas frases entrecortadas, terminouse con sonoros ronquidos.
Ás seis da mañá emprendeuse a marcha. O guía esperaba chegar á estación de Hallahabad aquela mesma tarde. Deste xeito, míster Fogg non perdería mais que unha parte das corenta e oito horas economizadas desde o principio da viaxe. A estación de Hallahabad estaba a doce millas ao Nordeste.
Fíxose alto baixo un bosque de bananeiros, cuxa froita tan sa como o pan, e tan suculenta como a crema, din os viaxeiros, foi moi apreciada. Ás dúas, o guía entrou baixo a cuberta dunha selva espesa, que debía atravesar por un espazo de moitas millas. De súpeto o elefante, dando algúns sinais de inquietude, parouse. Eran entón as catro. -Que hai?- Preguntou sir Francis Cromarty quen sacou a cabeza fóra do seu cesto. -Non o sei- respondeu o parsi prestando oído a un murmurio que pasaba pola espesa enramada. Algúns instantes despois o murmurio foi mais perceptible. Parecía un concerto, distante aínda, de voces humanas e de instrumentos de cobre. Picaporte volvíase todo ollos e orellas. Míster Fogg agardaba pacientemente sen pronunciar unha soa palabra. O parsi saltou a terra, atou o elefante a unha árbore e penetrou no máis espeso do bosque.
Algúns minutos despois volveu dicindo: -Unha procesión de brahmanes que veñen cara aquí. Se é posible, procuremos non ser vistos. O guía desatou ao elefante e conduciuno a unha espesura, recomendando aos viaxeiros que non se apeasen, mentres el mesmo estaba preparado para montar rapidamente en caso de facerse necesaria a fuga. Creu que a comitiva de fieis pasaría sen velo, porque o tupido da enramada ocultábao completamente. Pronto apareceu baixo as árbores a cabeza da procesión, a uns cincuenta pasos do posto ocupado por míster Fogg e os seus compañeiros. Distinguían con facilidade ao través das ramas o curioso persoal daquela cerimonia relixiosa. En primeira liña avanzaban uns sacerdotes cubertos de mitras e vestidos. Estaban rodeados de homes, mulleres e nenos, que cantaban unha especie de salmo fúnebre, interrompida a intervalos iguais por golpes de tamtam e de timbais.
Detrás deles, sobre un carro de rodas anchas, apareceu unha estatua horrorosa, tirada por dous pares de cebús ricamente adornados. Esta estatua tiña catro brazos, o corpo tinguido de vermello sombrío, os ollos extraviados, o pelo enredado, a lingua colgante e os beizos tinguidos. No seu pescozo levaba un colar de cabezas de morto, e sobre a súa cadeira, había unha cintura de mans cortadas. Estaba de pé sobre un xigante derrubado que carecía de cabeza. Sir Francis Cromarty recoñeceu aquela estatua. -A deusa Kali -dixo en voz baixa-, a deusa do amor e da morte. Detrás deles algúns brahmanes arrastraban unha muller que apenas se sostiña. Esta muller era nova e branca como unha europea. A súa cabeza, o seu pescozo, os seus ombreiros, as súas orellas, os seus brazos, as súas mans, os seus polgares, estaban sobrecargados de xoias, colares, brazaletes, pendentes e aneis.
Detrás deste novo -contraste violento á vista- uns gardas, armados de sabres espidos que levaban no cinto e longas pistolas conducían un cadáver sobre un palanquín. Era o corpo dun ancián cuberto dos seus opulentas vestiduras de rajá, levando como en vida o turbante bordado de perlas, o vestido tecido de seda e ouro e as súas magníficas armas de príncipe hindú. Sir Francis miraba toda esta pompa con aire singularmente triste, e volvéndose cara ao guía díxolle: -Un sutty! O parsi fixo un aceno afirmativa e puxo un dedo nos seus beizos. A longa procesión despregouse lentamente baixo as árbores, e ben pronto desapareceron na profundidade da selva. Aos poucos amortecéronse. Houbo aínda algúns refachos de afastados berros, e por último, a todo este tumulto sucedeu un profundo silencio. Phileas Fogg oíra a palabra pronunciada por sir Francis Cromarty, e tan logo como a procesión desapareceu, preguntou: -Que é un sutty?
-Un sutty, míster Fogg- respondeu o brigadier xeral- é un sacrificio humano, pero voluntario. Esa muller que acabades de ver será queimada mañá nas primeiras horas do día. -Ah, pillos!- Exclamou Picaporte, que non puido conter este berro de indignación. E o cadáver?- Preguntou míster Fogg. -É o do príncipe o seu marido- respondeu o guía-, un rajá independente de Bundelkund. -Como?- Replicó Phileas Fogg, sen que a súa voz revelase a menor emoción-. Eses bárbaros costumes subsisten aínda na India, e os ingleses non puideron destruílas? -Na maior parte da India- respondeu sir Francis Cromarty- eses sacrificios non se cumpren xa; pero non temos ningunha influencia sobre esas comarcas salvaxes, e especialmente sobre ese territorio do Bundelkund.
Desgraciada!- Dicía Picaporte-. Queimada viva! -Si- repuxo o brigadier xeral-, queimada; e se non o fose, non podedes figurarvos a que miserable condición se vería reducida. Afeitaríanlle a cabeza, rexeitaríana, sería considerada como unha criatura inmunda, e morrería nalgún recuncho como un can sarnoso. Por iso a perspectiva desta horrible existencia, impele con frecuencia a esas desgraciadas ao suplicio moito máis que o amor ou o fanatismo relixioso.
Durante a relación do brigadier xeral, o guía movía a cabeza, e cando aquel concluíu de falar, este último dixo: -O sacrificio que ha de verificarse mañá ao amencer non é voluntario. -Como o sabedes? -É unha historia que todo o mundo coñece no Bundelkund- respondeu o guía.
-Con todo, esa desventurada non parecía opoñer resistencia -observou sir Francis Cromarty. -É porque a drogaron con zume de cáñamo e de opio. -Pero onde a levan? -Á pagoda de Pillaji, a dúas millas de aquí. Alí pasará a noite agardando a hora do sacrificio. -E este sacrificio, verificarase? -Mañá, cos primeiros albores do día. Despois desta resposta, o guía fixo saír ao elefante da espesura e montou sobre o seu pescozo. Pero no momento en que ía excitalo cun asubío particular, Fogg detívoo, e dirixíndose a sir Francis Cromarty, díxolle: -E se salvásemos a esa muller? -Salvar a esa muller, señor Fogg!- Exclamou o brigadier xeral. -Teño aínda doce horas de adianto e podo dedicalas a isto. -Sodes entón home de corazón!- Dixo sir Francis Cromarty. -Algunhas veces- respondeu sinxelamente Phileas Fog-, cando me sobra tempo.